واسه پر کشیدن من ، خواستی آسمون نباشی
حالا پرپر می زنم تا ، همیشه آسوده باشی

دیگه نه غروب پاییز ، رو تن لخت خیابون
نه به یاد تو نشستن زیر قطره های بارون

                   واسه من فرقی نداره وقتی آخرش همینه
                 وقتی دلتنگی این خاک توی لحظه هام می شینه

                     تو میری شاید که فردا رنگ بهتری بیاره
                     ابر دلگیر گذشته آخرش یه روز بباره

                 ولی من می مونم اینجا با دلی که دیگه تنگه
                    می دونم هر جا که باشم آسمون همین یه رنگه